ਇਹ ਹੈ ਅਖੌਤੀ ਦਸਮਗ੍ਰੰਥ ਬਾਰੇ ਟਕਸਾਲੀਆਂ ਦਾ ਅਸਲ ਚਿਹਰਾ
ਕਿਸੇ ਸਭਾ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਕੇ ‘ਅਖੌਤੀ ਦਸਮ ਗ੍ਰੰਥ’ ਦੇ ਪੁਜਾਰੀ ਆਪਣੇ ਕੁਕਰਮ ਬਾਰੇ ਵਿਚਾਰ-ਵਟਾਂਦਰਾ ਕਰਨ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ। ਧਮਕੀਆਂ ਦੀ ਆੜ ਵਿੱਚ ਸੱਚ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਣ ਦਾ ਕੋਈ ਤਰੱਦਦ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ। ਪਰ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਦਾ ਸ਼ਰੀਕ ਥਾਪਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨੂੰ ਤਜਦੇ ਵੀ ਨਹੀਂ। ਇਹ ਜਾਣਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਵੀ ਕਿ ਏਸ ਵੱਡੇ ਕੁਕਰਮ ਨਾਲ ਸਿੱਖੀ ਦਾ ਵੱਡਾ ਨੁਕਸਾਨ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਪਰ ਸਿੱਖ ਇਹਨਾਂ ਗੁੱਝੀਆਂ ਛੁਰੀਆਂ ਚਲਾਉਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਕੀ ਜਾਣਨ? ਜੇ ਕਦੇ ਜੁਆਬ ਦਿੱਤੇ ਬਿਨਾਂ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਨਾ ਹੁੰਦਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਇਹ ਨੰਗਾ-ਚਿੱਟਾ ਝੂਠ ਬੋਲ ਕੇ ਕੰਮ ਚਲਾ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਗੁਰਸਿੱਖਾਂ ਦਾ ਤਾਂ ਇਹ ਕਰਮ ਕਦੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ। ਦਾੜੇ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਕਰ ਕੇ, ਚੋਗਾ-ਬਾਣਾ ਸਜਾ ਕੇ, ਆਪਣੇ-ਆਪ ਨੂੰ ਵੱਡੇ ਸਿੱਖ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰ ਕੇ ਸਿੱਖੀ ਦੇ ਬੁਨਿਆਦੀ ਮਸਲਿਆਂ ਬਾਰੇ ਸ਼ਰੇਆਮ ਝੂਠ ਦਾ ਆਸਰਾ ਲੈਣ ਵਾਲੇ ਤਾਂ ਸਿੱਧੇ ਕੌਮੀ ਘਾਤ ਦੇ ਇਲਜ਼ਾਮ ਹੇਠ ਸਜ਼ਾ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰੀ ਹਨ।
ਸਾਰੇ ਸਬੰਧਤ ਭਰਾਵਾਂ ਨੂੰ ਹੱਥ ਜੋੜ ਕੇ ਬੇਨਤੀ ਹੈ ਕਿ ਬਹਿਸ-ਮੁਬਾਹਸੇ, ਗੰਭੀਰ ਅਧਿਐਨ, ਪੜਣ-ਸੁਣਨ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਨੂੰ ਸੋਧਣ। ਚਲਾਕੀ, ਝੂਠ, ਫਰੇਬ ਰਾਹੀਂ ਜੁੱਗੋ-ਜੁੱਗ ਅਟੱਲ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦਾ ਸ਼ਰੀਕ ਉਸਾਰਨ ਲਈ ਉਸਲਵੱਟੇ ਲੈਣਾ ਤਾਂ ਸਿੱਧੀ ਗੁਰੂ-ਮਾਰ ਹੈ। ਏਸ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਕੁਕਰਮ ਸੰਭਵ ਹੀ ਨਹੀਂ। ਟਕਸਾਲੀਆਂ ਦੁਆਰਾ ਭਰੀ ਸੰਗਤ ਵਿੱਚ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਫੈਦ ਝੂਠ ਬੋਲਿਆ ਗਿਆ, ਉਸ ਬਾਰੇ ਮੁਹਾਲੀ ਤੋਂ ਸ.ਸੁਖਦੇਵ ਸਿੰਘ ਜੀ ਮਿਸ਼ਨਰੀ ਆਪਣੇ ਇਸ ਲੇਖ ਵਿੱਚ ਚਾਨਣਾ ਪਾ ਰਹੇ ਹਨ--
26 ਅਕਤੂਬਰ 2003 ਨੂੰ ਜਿਹੜਾ ਵਿਸ਼ਵ ਸਿੱਖ ਸੰਮੇਲਨ ਸਾਹਿਬਜ਼ਾਦਾ ਅਜੀਤ ਸਿੰਘ ਨਗਰ (ਮੋਹਾਲੀ) ਵਿਖੇ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਉਸ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਮਤਾ ਦਸ਼ਮੇਸ਼ ਪਿਤਾ ਦੇ ਆਦੇਸ਼ ਉ¤ਪਰ ਹੀ ਕੇਂਦਰਤ ਸੀ - ‘ਸਭ ਸਿੱਖਨ ਕੋ ਹੁਕਮ ਹੈ ਗੁਰੂ ਮਾਨਿਯੋ ਗਰੰਥ’। ਇਹ ਹੁਕਮ ਹਰ ਇੱਕ ਗੁਰਸਿੱਖ ਵਾਸਤੇ ਅੰਤਮ, ਆਖ਼ਰੀ, ਨਾ-ਬਦਲਣਯੋਗ ਸਲਾਹ, ਤਜਵੀਜ਼ ਜਾਂ ਮਸ਼ਵਰਾ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਹੁਕਮ ਹੈ। ਜਿਹੜਾ ਵੀ ਵਿਦਵਾਨ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦਾ ਸਿੱਖ ਬਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਸਿੱਖ ਅਖਵਾੳਂਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਵਾਸਤੇ ਇਹ ਪਹਿਲੀ ਸ਼ਰਤ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਸਿਵਾਏ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਪੁਸਤਕ (ਭਾਵੇਂ ਕਿੰਨਾ ਵੀ ਗਿਆਨ ਦਾ ਭੰਡਾਰ ਕਿਉਂ ਨਾ ਹੋਵੇ) ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਸਮਾਨ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦਾ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਉਸ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਸਮਾਨ ਸਤਿਕਾਰ ਦੇਂਦਾ ਹੈ।
ਇਸੇ ਪ੍ਰਥਾਏ ਸਾਹਿਬਜ਼ਾਦਾ ਅਜੀਤ ਸਿੰਘ ਨਗਰ (ਮੋਹਾਲੀ), ਫੇਜ਼-6 ਦੇ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਸਾਹਿਬ ਵਿਖੇ 3-12-2003 ਨੂੰ ਸ. ਹਰਬੰਸ ਸਿੰਘ ਕਾਲਰਾ (ਜਲੰਧਰ) ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਕੁਝ ਉ¤ਦਮੀ ਨੌਜਵਾਨ ਪੰਥ-ਦਰਦੀ ਵੀਰਾਂ ਦੇ ਉ¤ਦਮ ਸਦਕਾ ਇੱਕ ਮੀਟਿੰਗ ਹੋਈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਦਮਦਮੀ ਟਕਸਾਲ ਦੇ ਮੁੱਖ ਬੁਲਾਰੇ ਭਾਈ ਮੋਹਕਮ ਸਿੰਘ ਜੀ ਅਤੇ ਉਨਾਂ ਦੇ ਸਾਥੀ ਸਨ ਅਤੇ ਦੂਸਰੇ ਪਾਸੇ ਉਹ ਪੰਥ-ਦਰਦੀ ਜਿਨਾਂ ਸਿਰ-ਧੜ ਦੀ ਬਾਜ਼ੀ ਲਾ ਕੇ ਵੀ ਪੰਥ ਦੀ ਆਨ, ਸ਼ਾਨ ਅਤੇ ਗੁਰਮਤਿ ਉ¤ਤੇ ਪਹਿਰਾ ਦੇਣ ਲਈ 26 ਅਕਤੂਬਰ 2003 ਦੇ ਵਿਸ਼ਵ ਸਿੱਖ ਸੰਮੇਲਨ ਵਿੱਚ ਵੱਧ ਚੜ ਕੇ ਹਿੱਸਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲਿਆ ਸਗੋਂ ਉਸ ਸੰਮੇਲਨ ਨੂੰ ਨੇਪਰੇ ਚੜਾਉਣ ਲਈ ਦਿਨ-ਰਾਤ ਇੱਕ ਕਰ ਕੇ ਆਪਣੇ ਵਾਰਸਾਂ ਤੱਕ ਨੂੰ ਵੀ ਸੂਚਿਤ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਕਿ “ਅਬ ਤੋ ਜਰੇ ਮਰੇ ਸਿਧੁ ਪਾਈਐ, ਲੀਨੋ ਹਾਥਿ ਸੰਧਉਰਾ”। ਇਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਿੰ. ਕੰਵਰ ਮਹਿੰਦਰ ਪ੍ਰਤਾਪ ਸਿੰਘ ਲੁਧਿਆਣਾ ਤੇ ਸਾਥੀ, ਪ੍ਰੋਫ਼ੈਸਰ ਆਫ ਸਿੱਖਇਜ਼ਮ ਸ੍ਰ. ਗੁਰਤੇਜ ਸਿੰਘ ਤੇ ਸਾਥੀ, ਸਿੰਘ ਸਭਾ ਇਨੰਟਰਨੈਸ਼ਨਲ ਚੰਡੀਗੜ, ਸ. ਇੰਦਰ ਸਿੰਘ ਘੱਗਾ ਇੰਟਰਨੈਸ਼ਨਲ ਗੁਰਮਤਿ ਪ੍ਰਚਾਰਕ, ਸ. ਸੁਰਜੀਤ ਸਿੰਘ ਮੁਖੀ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਫੇਜ਼-6 ਮੋਹਾਲੀ ਅਤੇ ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸੰਜੀਦਾ ਪੰਥ ਦਰਦੀਆਂ ਤੋਂ ਛੁੱਟ ਗਿਆਨੀ ਜਗਮੋਹਣ ਸਿੰਘ ਅਤੇ ਸ. ਉਪਕਾਰ ਸਿੰਘ ਫਰੀਦਾਬਾਦ ਇਹਨਾਂ ਸਤਰਾਂ ਦੇ ਲਿਖਾਰੀ ਸਮੇਤ ਹਾਜ਼ਰ ਸਨ।
ਵਿਚਾਰ ਇੱਥੋਂ ਆਰੰਭ ਹੋਈ ਕਿ ਕੀ ਸਿੱਖਾਂ ਦਾ ਗੁਰੂ ਇੱਕੋ ਹੈ? ਜੇ ਇੱਕੋ ਹੈ ਤਾਂ ਕੌਣ? ਕੀ ਉਸ ਦੇ ਸਮਾਨ ਮਾਨਤਾ, ਅਦਬ, ਸਤਿਕਾਰ, ਸਨਮਾਨ ਤੇ ਸਥਾਨ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੂੰ ਦਿੱਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ? ਸਾਰੇ ਲਗਪਗ 35-40 ਸਿੰਘਾਂ ਦਾ ਇੱਕਮੁੱਠ ਤੇ ਇੱਕੋ-ਇੱਕ ਉ¤ਤਰ ਸੀ ਕਿ ਸਿੱਖਾਂ ਦਾ ਮੌਜੂਦਾ ਗੁਰੂ ਕੇਵਲ ਤੇ ਕੇਵਲ ਜੁੱਗੋ-ਜੁੱਗ ਅਟੱਲ ਗੁਰੂ (ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਸਾਖਸ਼ਾਤ ਸਰੂਪ) ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਹੀ ਹਨ ਅਤੇ ੳਨਾਂ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਮਾਨਤਾ, ਅਦਬ, ਸਤਿਕਾਰ ਅਤੇ ਸਥਾਨ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ। ਜੇ ਕਿਧਰੇ ਵੀ ਜਾਣੇ-ਅਣਜਾਣੇ ਐਸਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਕੇਵਲ ਮਨਮਤ, ਅਗਿਆਨਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਗੁਰੂ ਦੀ ਨਿਰਾਦਰੀ ਹੈ। ਨਿਰਣਾ ਹੋਇਆ ਕਿ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਜਿੱਥੇ ਕਿਤੇ ਵੀ ਕਹੇ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਦਸਮ ਗ੍ਰੰਥ ਨੂੰ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਕੀਤਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਕੇਵਲ ਨਿੰਦਣਯੋਗ ਅਤੇ ਘਟੀਆ ਕਰਮ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਬਰਾਬਰੀ ਦਾ, ਸਿੱਖਾਂ ਵਾਸਤੇ ਖ਼ਤਰੇ ਦਾ ਬਿਗ਼ਲ ਹੈ। ਇਸ ਨਾਲ ਭਾਈ ਮੋਹਕਮ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੇ ਸੌ ਫ਼ੀਸਦੀ ਸਹਿਮਤੀ ਹੀ ਨਹੀਂ ਪ੍ਰਗਟਾਈ, ਸਗੋਂ ਰੋਹ ਵਿੱਚ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਬਿਨਾ ਸਹੀ ਪੜਤਾਲ ਕੀਤੇ ‘ਵਿਸ਼ਵ ਸਿੱਖ ਸੰਮੇਲਨ’ ਦੇ ਇੱਕ ਮਤੇ ਵਿੱਚ ਦਮਦਮੀ ਟਕਸਾਲ ਦਾ ਨਾਂ ਕਿਉਂ ਲਿਖਿਆ ਗਿਆ ਕਿ ਉ¤ਥੇ ਕਹੇ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਦਸਮ ਗ੍ਰੰਥ ਦਾ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਹੈ। ਉ¤ਥੇ ਕੇਵਲ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਦਾ ਹੀ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਹੈ ਪਰ ਇੱਕ ਨਹੀਂ ਦੋ ਹਨ। ਇੱਕ ਨਿਰੰਤਰ ਚੱਲਦੇ ਅਖੰਡ ਪਾਠ ਵਾਸਤੇ ਤੇ ਇੱਕ ਹੁਕਮਨਾਮਾ ਲੈਣ ਵਾਸਤੇ। ਭਾਵੇਂ ਇਹ ਦਲੀਲ ਵੀ ਮਨਮਤ ਭਰਪੂਰ ਸੀ, ਪਰ ਹਾਜ਼ਰ ਪੰਥ ਦਰਦੀਆਂ ਨੇ ਗੱਲ ਲੰਮੇਰੀ ਹੋਣ ਤੋਂ ਰੋਕਣ ਲਈ, ਇਨਾਂ ਸਤਰਾਂ ਦੇ ਲਿਖਾਰੀ ਕੋਲੋਂ ਜਵਾਬ-ਤਲਬੀ ਕੀਤੀ ਕਿ ਕੀ ਵਾਕਿਆ ਹੀ ਜੋ ਭਾਈ ਮੋਹਕਮ ਸਿੰਘ ਬੋਲ ਰਹੇ ਹਨ ਉਹ ਸੱਚ ਹੈ। ਦਾਸ ਦਾ ਕੇਵਲ ਇੱਕ ਸਤਰ ਵਾਲਾ ਇਹ ਉ¤ਤਰ ਸੀ ਕਿ ਕਾਸ਼! ਜੋ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ (ਮੋਹਕਮ ਸਿੰਘ) ਬੋਲ ਰਹੇ ਹਨ, ਉਹ ਸੱਚ ਹੋ ਜਾਵੇ ਤਾਂ 26 ਅਕਤੂਬਰ 2003 ਦੇ ਵਿਸ਼ਵ ਸਿੱਖ ਸੰਮੇਲਨ ਦਾ ਅੱਧਾ ਪੰਧ ਸਫ਼ਲਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸਮਝੋ।
ਦੇਰ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਘਰ ਮੁੜਿਆ ਤਾਂ ਹੋਈਆਂ ਪੰਥਕ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੀ ਸਿੰਘਣੀ ਨਾਲ ਸਾਂਝ ਕੀਤੀ, ਖ਼ਾਸ ਕਰ ਕੇ ਉ¤ਪਰ ਬਿਆਨ ਕੀਤੀ ਘਟਨਾ ਦੀ। ਸਿਵਾਏ ਸਿੰਘਣੀ ਦੀ ਭਬਕ ਸੁਣਨ ਦੇ ਅਤੇ ਨਿੰਮੋਝੂਣੇ ਹੋਣ ਦੇ ਕੁਝ ਵੀ ਪੱਲੇ ਵਿੱਚ ਬਾਕੀ ਨਾ ਬਚਿਆ। ਬਥੇਰਾ ਸਮਝਾਇਆ ਕਿ ਪੰਥ ਦੇ ਬਹੁਤ ਵੱਡੇ ਭਲੇ ਲਈ ਮੈ ਪੰਥ-ਦਰਦੀਆਂ ਦੀ ਭਰੀ ਸਭਾ ਵਿੱਚ ਇਹ ਮੰਨਿਆ ਕਿ ਕਾਸ਼! ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ (ਮੋਹਕਮ ਸਿੰਘ) ਦਾ ਬਚਨ ਸੱਚ ਸਾਬਤ ਹੋ ਜਾਵੇ। ਪਰ ਸਾਚ ਨੂੰ ਆਂਚ ਨਹੀਂ। ਸਿੰਘਣੀ ਕਹੇ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਕਿਉਂ ਭੁੱਲ ਰਹੇ ਹੋ। ਉਹ ਤਾਂ ‘ਦਸਮ ਗ੍ਰੰਥ’ ਵਿੱਚੋਂ ਹੁਕਮਨਾਮਾ ਵੀ ਲੈਂਦੇ ਹਨ।
ਅਖ਼ੀਰ ਨਿਰਣੇ ਵਾਸਤੇ 3-3-2004 (ਬੁੱਧਵਾਰ) ਇਨਾਂ ਸਤਰਾਂ ਦਾ ਲਿਖਾਰੀ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਪਤਨੀ ਨੇ, ਸਮੇਤ ਕੁਝ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਸਿੰਘ-ਸਿੰਘਣੀਆਂ ਅਤੇ ਸਿੱਖੀ ਤੋਂ ਬਾਗ਼ੀ ਹੋ ਰਹੇ ਨੌਜਵਾਨ ਵੀਰਾਂ ਦੇ, ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਗੁਰਦਰਸ਼ਨ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਮਹਿਤਾ (ਹੈਡਕੁਆਟਰ ਜੱਥਾ ਭਿੰਡਰਾਂ) ਵਿਖੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨ ਹਿਤ ਅਤੇ ਭਾਈ ਮੋਹਕਮ ਸਿੰਘ ਵੱਲੋਂ 3-12-2003 ਨੂੰ ਭਰੀ ਪੰਥ ਦਰਦੀਆਂ ਦੀ ਸਭਾ ਵਿੱਚ ਦਿੱਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨੂੰ ਅੱਖੀਂ ਦੇਖਣ ਹਿਤ, ਹਾਜ਼ਰੀ ਭਰ ਰਹੇ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ ਕਿ ਕੀ ਅਸੀਂ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਦਾ ਹੁਕਮ ਲੈ ਸਕਦੇ ਹਾਂ? ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਜਵਾਬ ਮਿਲਦਿਆਂ ਹੀ ਟਕਸਾਲ ਦੇ ਨਿਯਮ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰਦਿਆਂ ਪੈਂਟ ਉਤਾਰ ਕੇ ਖੱਬੇ ਹੱਥ ਹੋਏ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਦੀ ਤਾਬਿਆ ਬੈਠਣ ਹੀ ਲੱਗਾ ਸੀ ਕਿ ਹਾਜ਼ਰ ਕਿਸੇ ਵਿਅਕਤੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ‘ਇਹ ਦਸਮ ਗ੍ਰੰਥ ਹੈ’। ਦਾਸ ਦੇ ਖਾਨਿਓਂ ਗਈ- ‘ਹੈਂ! ਏਡਾ ਵੱਡਾ ਹਿਮਾਲੀਆ ਪਰਬਤ ਜਿੱਡਾ ਚਿੱਟੇ ਦਿਨ ਚਿੱਟਾ ਝੂਠ, ਉਹ ਵੀ ਦਮਦਮੀ ਟਕਸਾਲ ਦੇ ਮੁਖ ਬੁਲਾਰੇ ਭਾਈ ਮੋਹਕਮ ਸਿੰਘ ਵੱਲੋਂ ਏਡਾ ਵੱਡਾ ਝੂਠ ਅਤੇ ਗ਼ਲਤ-ਬਿਆਨੀ!’ ਅੱਖਾਂ ਚੁੰਧਿਆ ਗਈਆਂ। ਕੁਝ ਔਖੇ ਹੋ ਕੇ ਰੁਮਾਲਾ ਚੁੱਕ ਕੇ ਹੁਕਮ ਲੈਣ ਦੀ ਜੁਰਅਤ ਕਰ ਹੀ ਬੈਠਾ। ਪੰਨਾ 625 - ਰੇ ਮਨੁ ਏਹ ਵਿਧੁ ਜੋਗ ਕਮਾਉ.. ...
ਸਾਥੀ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਸਿੱਖ ਵੀ ਅਤੇ ਸਿੱਖੀ ਤੋਂ ਬਾਗ਼ੀ ਹੋ ਰਹੇ ਨੌਜਵਾਨ ਸਿੱਖਾਂ ਨੇ ਸੁਆਲ ਤੇ ਸੁਆਲ ਦੀ ਬੁਛਾੜ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਦੋਨਾਂ ਸਰੂਪਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਗੁਰੂ ਕਿਹੜਾ ਹੈ? ਕੀ ਸਿੱਖਾਂ ਦਾ ਗੁਰੂ ਇੱਕ ਨਹੀਂ? ਜੇ ਇੱਕ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਕਿੰਨੇ ਹਨ? ਇੱਥੇ ਹੀ ਬੱਸ ਨਹੀਂ, ਗੱਲ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਅੱਗੇ ਲੰਘ ਚੁੱਕੀ ਹੈ। 18 ਮਾਰਚ 2004 ਨੂੰ ਮਹਿਤੇ ਚੌਂਕ ਵਿਖੇ ਬਾਬਾ ਗੁਰਦਿੱਤ ਸਿੰਘ (ਨਿਹੰਗ ਸਿੰਘਾਂ) ਦੇ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਦਿਵਾਨ ਉਪਰੰਤ ਅਰਦਾਸ ‘ਦੋਹਾਂ ਦਰਬਾਰਾਂ ਦਾ ਧਿਆਨ ਧਰ ਕੇ ਖਾਲਸਾ ਜੀ ਬੋਲੋ ਜੀ ਵਾਹਿਗੁਰੂ’ ਸੁਣ ਕੇ ਹਵਾਸ ਉ¤ਡ ਗਏ। ਦੋ ਹੁਕਮਨਾਮੇ ਲਏ ਗਏ। ਇੱਕ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਤੋਂ ਤੇ ਦੂਸਰਾ ਕਹੇ ਜਾਂਦੇ ਦਸਮ ਗ੍ਰੰਥ ਤੋਂ। ਮਨ ਵਿੱਚ ਜੋਦੜੀ ਕੀਤੀ ਤੇ ਯਾਦ ਕੀਤਾ ਦਸ਼ਮੇਸ਼ ਪਿਤਾ ਦੇ ਹੁਕਮ ਨੂੰ ‘ਸਭ ਸਿੱਖਨ ਕੋ ਹੁਕਮ ਹੈ, ਗੁਰੂ ਮਾਨਿਓ ਗਰੰਥ’। ਕੀ ਦਾਤਾਰ ਪਿਤਾ ਜੀਓ, ਇਹੋ ਹੀ ਤੇਰੇ ਹੁਕਮ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਹੈ? ਕੀ ਤੇਰੇ ਸਿੱਖ ਜਾਣ-ਬੁੱਝ ਕੇ ਤੇਰੇ ਹੁਕਮ ਦੀ ਅਦੂਲੀ ਕਰ ਕੇ ਤੇਰੇ ਸੰਜੀਦਾ ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਚੈਲੰਜ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ ਜਾਂ ਅਣਜਾਣੇ ਅੰਨੀ ਸ਼ਰਧਾ ਵੱਸ ਇਹ ਪਾਪਾਂ ਦੀ ਪੰਡ ਭਾਰੀ ਕਰੀ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ।
ਭੁੱਲ ਨੂੰ ਮੰਨ ਲੈਣਾ ਵੀ ਕਿਸੇ ਸੂਰਮੇ ਦਾ ਕੰਮ ਹੈ। ਸਵੇਰ ਦਾ ਭੁੱਲਿਆ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਘਰ ਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਭੁੱਲਿਆ ਨਹੀਂ ਕਹੀਦਾ: ‘ਭੁਲਾ ਉਹ ਨ ਜਾਣੀਐ ਜੋ ਫਿਰ ਘਰ ਆਵੈ’। ਪਰ ਏਥੇ ਤਾਂ ਭੁੱਲ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਹੀ ਕੋਈ ਨਹੀਂ। ਏਥੇ ਤਾਂ ਚੈਲੰਜ (ਵੰਗਾਰ) ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਜਾਪਦੀ ਹੈ। ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਦੋ ਤਖ਼ਤਾਂ (ਪਟਨਾ ਅਤੇ ਹਜ਼ੂਰ ਸਾਹਿਬ), ਦਮਦਮੀ ਟਕਸਾਲ ਦੇ ਹੈ¤ਡਕੁਆਟਰ ਅਤੇ ਨਿਹੰਗ ਸਿੰਘਾਂ ਦੀਆਂ ਛਾਉੁਣੀਆਂ ਉ¤ਪਰ ਕਹੇ ਜਾਂਦੇ ਦਸਮ ਗ੍ਰੰਥ ਦਾ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਹੀ ਨਹੀਂ ਬਲਕਿ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਪ੍ਰਕਾਸ਼, ਹੁਕਮਨਾਮਾ, ਅਰਦਾਸ, ਅਖੰਡ ਪਾਠ ਕਿਵੇਂ ਕੀਤੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ ਅਤੇ ਇਸ ਗ੍ਰੰਥ ਦਾ ਨਾਂ ਵੀ ਬਚਿੱਤ੍ਰ ਨਾਟਕ ਤੋਂ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਦਸਮ (ਛੋਟੇ ਅੱਖਰਾਂ ’ਚ) ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ (ਵੱਡੇ ਅੱਖਰਾਂ ’ਚ) ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਹੋਂਦ ਵਿੱਚ ਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਐ ਦਸਮੇਸ਼ ਦੇ ਦੁਲਾਰਿਓ! ਕਦੋਂ ਅਣਜਾਣਪੁਣੇ ਦੀ ਅੰਨੀ ਸ਼ਰਧਾ ਵਿੱਚੋਂ ਅਤੇ ‘ਮੈਂ ਨਾ ਮਾਨੂੰ’ ਦੀ ਜ਼ਿਦ ਵਿੱਚੋਂ’ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਕੇ ਦਸਮੇਸ਼ ਪਿਤਾ ਦੇ ਅੰਤਮ ਫ਼ੈਸਲੇ ਦੀ ‘ਸਭ ਸਿੱਖਨ ਕੋ ਹੁਕਮ ਹੈ ਗੁਰੂ ਮਾਨਿਓ ਗ੍ਰੰਥ’ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰੋਗੇ?
(ਵਿਸ਼ਵ ਸਿੱਖ ਬੁਲੇਟਿਨ ਅਪਰੈਲ 2004 ਚੋਂ ਧੰਨਵਾਦ ਸਹਿਤ)
